Lëvizja
NANO:
Lëvizje
reformatore apo parathënie e një krize të re në
Shqipëri?
Ilir
AHMETI
Një
konflikt mes kryetarit të Partisë Socialiste Fatos Nano
dhe kryeministrit të Shqipërisë, Ilir Meta, në
pamje të parë me ngjyrime vetjake, duket se është
kthyer në një lëvizje reformatore në mesin e politikës
shqiptare.
"Meta duhet të largohet nga posti i kryeministrit dhe këtë
nuk e ka dhuratë nga ne, por nga Fatos Nano", është
shprehur pak kohë më parë kreu i opozitës shqiptare
Sali Berisha.
Fillimisht, Fatos Nano ka paraqitur për organet drejtuese të
PS-së, për organet e drejtësisë dhe për publikun,
dosjet që dëshmojnë korrupsionin e katër prej
ministrave kryesorë të Qeverisë Meta.
Nano ka akuzuar për përfshirjen e ministrave në biznese
të paligjshme, në trafiqe karburantesh, droge, madje dhe
të njerëzve.
Ndërkohë ai ka gjetur të tjera rrugë për
të komunikuar me opozitën. Takimi i 24 janarit në Bruksel
ku do të diskutohet Marrëveshja e Asocimit Shqipëri
- BE është përdorur si arsye për takimin e mundshëm
Berisha - Nano dhe për një seri takimesh jo zyrtare mes
njerëzve të Nanos dhe përfaqësuesve të opozitës.
Nga ana tjetër Meta, kryeministri i vendit, së pari u përpoq
të injorojë në publik hapat e kryetarit të Partisë
së tij dhe akuzat drejtuar qeverisë që drejton, nën
arsyetimin se "ne kemi punë dhe nuk kemi kohë për
fjalë". Megjithatë dhe në rastet kur Meta është
përpjekur t'i kundërpërgjigjet Nanos nuk është
treguar bindës.
|
Pas
katër ministrave Nano nisi të nxirrte mbi tryezë
korrupsionin, paaftësinë, qeverisjen e keqe të
socialistit Meta dhe të njerëzve rreth tij duke zgjeruar
rrethin e kritikës që tashmë ka marrë përmasat
e një sulmi në shkallë të gjerë e me
intensitet të lartë.
Debatet e deklaratat publike të Nanos në lëvizjet
e tij më të fundit janë dalluar, përveç
akuzave të rënda dhe fakteve tronditëse, dhe
për një paturpësi të mbuluar nga aftësia
artikuluese.
Megjithë goditjet e rënda, si në planin profesional
dhe atë vetjak, që Nano i ka dhënë kryeministrit
Meta, bashkshortes së kryeministrit, dhe njerëzve
kryesorë të PS-së, nuk ka pasur reagime siç
pritej në një rast të tillë.
|
E pashpjegueshme
bëhet dobësia e Metës dhe njerëzve rreth tij,
kur këta janë cilësuar për drejtim me dorë
të hekurt.
Burime të mirinformuara pohojnë se heshtja e drejtuesve
të lartë të PS-së lidhet me ngjarjet e shkatërrimit
të shtetit shqiptar më 1997.
Në periudhën e krizës së 1997 Fatos Nano ishte
i burgosur në burgun e Tepelenës. Të njëjtat burime
pohojnë se Nano zotron fakte për bashkëpunimin e drejtuesve
të lartë të PS-së dhe të një pjese të
anëtarëve të qeverisë së sotme, gjatë
ngjarjeve të 1997 në Shqipëri, me organizatën
terroriste greke 17 Nëntori.
Tashmë është fakt i pranuar në qarqet ndërkombëtare
se organizata terroriste greke 17 Nëntori drejtohet nga ish-drejtues
të lartë të PASOK-ut, (Partia Socialiste Greke).
Organizata greke 17 Nëntori, dhjetorin e kaluar, është
përshirë në listën e organizatave terroriste nga
SHBA-të dhe BE-ja, që ka bashkëpunuar me Al-Qaedan.
Lëvizja e Nanos, që po quhet si reformuese, tashmë
po mbështetet dhe nga opozita, e cila duket se nuk do të
vonojë të hyjë në Kuvend, madje duke u përpjekur
ta përdorë momentin për të krijuar një qeveri
teknike gjithpërfshirëse.
Megjithëse kërkesat e kryetarit të PS-së, partisë
që drejton Shqipërinë, tingëllojnë si reformatore
ende nuk është e qartë se a do të mund të
kthehet lëvizja Nano në lëvizje reformatore.
Dyshimet për shndërrimin në lëvizje reformatore
e bën koha kur ajo nisi: Rreth tetë muaj nga koha e zgjedhjes
së Kryetarit të shtetit.
Në korrik të 1996 analisti dhe avokati i njohur në
Shqipëri Spartak Ngjela shkruante në një nga gazetat
vendase lidhur me bojkotimin e zgjedhjeve të Majit 1996 dhe krizën
që pasoi ato zgjedhje se "beteja e tanishme nuk bëhet
për vendet në parlament, por për marsin e 1997, koha
kur do të zgjidhet presidenti i vendit".
Mbetet vetëm të shpresohet se lëvizja Nano duke marrë
dhe mbështetjen e opozitës, që duket se nuk po mungon,
dhe të strukturave të shoqërisë civile, të
kthehet në lëvizje reformatore, që do të mund
të përmbyllë tranzicionin e tejzgjatur e të dhimbshëm
të Shqipërisë paskomuniste.
E kundërta do të ishte një mbytje pakthim për
vendin.
|