Drejt modernitetit me karrocë invalidësh

Në letrat e mbushura me shkrim shqip, ende ka kalorës të penës që i trajtojnë me zhurmë shqiptarët si «popull antik»! Megjithatë praktika sikur e thotë krejt të kundërtën, sepse të zgjedhurit (elita, paria, quaje si të duash) ka kohë që ia kanë falë dreqit popullin dhe anticitetin e tij. Dhe është koha që këto gjëra të thuhen më në fund, të paktën si një kontribut modest për t'i vënë një rrasë te koka nacionalromantizmit me të cilin shqiptarët duan të rrokotelen edhe në shekullin XXI. Një popull antik nuk do të lejonte që edhe sot nëpër shtëpinë tonë të kalirojnë për pikë të qejfit dreqi bashkë me të birin.  

Janë nëntëdhjetë vjet që u formua shteti shqiptar. E ai edhe sot është poashtu i flashkët e leshko për të mbijetuar vetë dhe vazhdon të ngatërrrohet çilimisht nëpër këmbët e të mëdhenjve.  

Mjafton të analizosh takimin e parisë së Shqipërisë në Bruksel javën që shkoi për t'i ardhë marre jo vetëm Fishës së mjerë, por edhe secilit, i madh e i vogël, që është shqiptar. Mjafton të kujtosh skenat e grindjeve në Parlamentin Evropian dhe shembjen në dajak në mes të Brukselit për të kuptuar se shqiptarët mbetën i vetmi popull në kontinentin e vjetër që ka nevojë jo vetëm për tutor, por edhe për karrocë invalidësh.  

Në anën tjetër, në Kosovë po bëhen 3 muaj që u mbajtën zgjedhjet parlamentare dhe paria e vendit vazhdon me komoditet pingpongun e foteleve. Rugova do me çdo kusht të jetë president, edhe pse ka fituar vetëm 47 përqind të votave. Thaçi do të bëhet, poashtu me çdo kusht, kryeminstër edhe pse ka fituar vetëm 27 përqind të votave.  

Ibrahim Rugova është lidhur aq shumë me postin e presidentit sa që ka kohë që vetë ka projektuar madje Flamurin presidencial, ndërsa djemtë e tij i ka vënë ta bëjnë dizajnin kompjuteristik. Këtë bëmë z. Rugova ua bënë publike qytetarëve të Kosovës në një intervistë. Dhe askush nga populli antik nuk skandalizohet për këtë marrëzi presidenciale.  Në të njëjtën mënyrë edhe tash vepron Hashim Thaçi. Iu ka mbushur mendja të bëhet kryeminstër, edhe pse e di se në mandatin e parë e ka bërë pleh në të gjitha fushat, duke u dëshmuar kryeneç e organizator krejt i paaftë për të formuar dhe për të udhëhequr një kabinet qeveritar.  

Si më tha një gazetar i huaj, i habitur nga banaliteti i grindjeve shqiptare : «A s'paska njerëz tjerë pos Rugovës e Thaçit në këto dy parti?»  

Kjo s'është hera e parë që shqiptarët grinden egërsisht mes veti, derisa bota u lutet, u apelon, i urdhëron, e i kërcënon të bashkohen. Më 1913, austriakët u desh t'u luten fiseve të Shalës e Shoshit të bëjnë armëpushim vetëm sa për t'ia vënë gurin e kufirit Shqipërisë, ndërsa këta vriteshin për megje e vada. Në Konferencën e Londrës vajtën jo një, po tri delegacione shqiptare. Gjatë luftës së Vlorës, Shqipëria-miniaturë kish jo një, po dy qeveri. Gjatë luftës së Kosovës, Kosova edhe më miniaturë, kish dy qeveri, dy fonde lufte, e besa shqiptarellat u munduan t'i krijojnë edhe dy ushtri. E kështu me radhë. Jo më kot gjeniu Konica qahej : «Shqipërinë e menduan Rilindasit, e krijuan varfanjakët, e do ta marrin më qafë politikanët !»  

Paria kosovare është nisur jo nga koka, por nga bishti i çështjes, duke i çoroditur përpjekjet për ndërtimin e institucioneve në luftë kolltuqesh.  

Se kjo nuk është punë e dy-tre vetave që po mbajnë vendin peng tash tre muaj, por mendësia e ndryshkur e një rrethi shumë më të gjerë, dëshmon mungesa e platformës për dalje nga kriza.  

E ajo do të duhej të ishte shumë e thjeshtë. Partitë shqiptare në Kosovë, thjesht, duhet të merren vesh si vijon:

1. Shtet njëpartiak s'ka. Asnjë parti s'ka pse e luan PPSH-në në version modern. Deri atë ditë kur vet Beogradi t'u bën për hajr shqiptarëve Kosovën e pavarur, pozitë e opozitë shqiptare s'duhet të ketë, por pozitë kosovare e opozitë beogradase!  Nëse një bllok e ka postin e kryetarit, tjetri duhet patjetër ta ketë atë të kryeministrit, sepse partitë kosovare vetëm bashkarisht (ndoshta) munden ta krijojnë një të ardhme të sigurtë për Kosovën.

2. Pavarësia nuk ka alternativë.

3. Për problemet e bashkësisë serbe në Kosovë do të bisedohet ekskluzivisht me përfaqësuesit e saj në vend e kurrë me Beogradin. Kësaj bashkësie shqiptarët nuk do t'i japin të drejtat, sepse të drejtat nuk jipen, por njihen dhe respektohen. E Kosova i njeh dhe do t'i respektojë të drejtat e të gjithë qytetarëve të saj, pa përjashtim. Me Serbinë, gjegjësisht Nebojsha Çoviçin, Kosova do të bisedojë vetëm për modalitetet e ndarjes.

4. TMK është e paprekshme, ai është institucion themelor i vendit.

5. SHPK-së t'i jipen komptenca të plota për të kryer detyrat e veta.

6. Privatizimi nuk ka alternativë.  Vetëm mbi këto parime mund të ndërtohen institucionet e përbashkëta.   Përndryshe siç po veprohet lufta në emër të institucioneve është kthyer në një luftë të turpshme për kolltukun e presidentit dhe kryeministrit. Ndërsa populli antik po kqyr seri dhe po i fërkon sytë nga bëmat e bijve që i zgjodhi vetë.